Το στάδιο αυτό μας προκάλεσε τους μεγαλύτερους προβληματισμούς. Πολλά τα διλήμματα: επίχρισμα από χώμα ή από ασβέστη, οι εξωτερικοί τοίχοι θα σοβατιστούν ή όχι, έτοιμος σοβάς ή παραγόμενος στο εργοτάξιο;
Τελικά επιλέξαμε τη λύση του σοβά από ασβέστη, χωρίς προσθήκη τσιμέντου, παραγόμενου στο εργοτάξιο. Η λύση μας επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε ένα οικολογικό σοβά, συμβατό με τη χωμάτινη τοιχοποία, που θα επιτρέπει τη διαπνοή, ενώ η διαδικασία παραγωγής και εφαρμογής του, δεν διαφέρει πολύ από το συμβατικό. Επίσης το κόστος του είναι αρκετά μικρότερο από τους έτοιμους οικολογικούς σοβάδες που βρήκαμε, κάτι σημαντικό όχι μόνο για το κόστος του συγκεκριμένου έργου, αλλά και για να πειστούμε ότι ο συγκεκριμένος τρόπος δόμησης μπορεί να βρει ευρύτερη εφαρμογή και δεν είναι "ελιτίστικος". Από τους εξωτερικούς τοίχους σοβατίσαμε δύο, αυτούς που είναι περισσότερο εκτεθειμένη στις καιρικές συνθήκες, αλλά και αυτούς που δεν είναι στην πρόσοψη του κτηρίου. Η κύρια όψη θέλαμε να παραμείνει ανεπίχριστη, όπως ήταν και ο παραδοσιακός τρόπος κατασκευής στο χωριό.
Το επίχρισμα εφαρμόστηκε σε 3 στρώσεις: "πεταχτό", "λάσπωμα" και "ψιλό". Στο λάσπωμα προσθέσαμε και πολυεστερική ίνα, για να αυξήσουμε την αντοχή και να μειώσουμε την πιθανότητα ρηγματώσεων. Όχι ότι οικολογικότερο, αλλά καλύτερα να είμαστε σίγουροι...
Το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μας, ελάχιστες ρηγματώσεις μέχρι τώρα τουλάχιστον, γρήγορο στέγνωμα (βοήθησε και ο καλός καιρός) και κανένα πρόβλημα στην εφαρμογή με το πλιθί (αυτή ήταν και η μεγαλύτερη μας αμφιβολία).
Λάσπωμα. Διακρίνεται το πεταχτό και οι οδηγοί
Πεταχτό στη δυτική όψη
Πεταχτό στη βόρεια όψη
.jpg)
Μετά το λάσπωμα
Λάσπωμα στη δυτική όψη
Βόρεια όψη μετά το ψιλό
Δυτική όψη μετά το ψιλό
Ο μάστορας ενώ λασπώνει. Διακρίνεται και το υαλόπλεγμα στη ξυλοδεσιά (απαραίτητο για να πιάσει ο σοβάς)
Το εσωτερικό του σπιτιού μετά το ψιλό
